“ไม่อาจฝืน ชีวิตที่เราต่างพบกัน เพื่อจากลา” คือท่อนที่ผมฟังเสียงของเจ๋งร้อง ระหว่างการอัดเสียงเพลง”ไปไม่ถึง” แล้วรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอย่างจุกอยู่ในใจ บางครั้งผมก็ลืมว่าผมเขียนอะไรไว้ด้วยความรู้สึกอย่างไร
เพลงนี้เขียนขึ้นหลังจากที่ผมฝังปังเผือก(แมวของผม)ไว้ใต้ต้นไม้หน้าบ้านไปได้ไม่กี่วัน ผมจำได้ว่าระหว่างขุดหลุมน้อยๆนั้น ผมพยายามยิ้มให้ปังเผือก เหมือนทุกๆครั้งเวลาที่มองหน้ากัน แล้วก็พบว่าการยิ้มให้ปังเผือกที่อยู่ในห่อผ้าขาว ตอนนั้นมันยากกว่าตอนปกติมากๆ “ส่งรอยยิ้มให้เธอทั้งที่หัวใจยังสั่นไหว” คือความรู้สึกในตอนนั้น “ทำเป็นฝืนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา” คือความรู้สึกช่วงเวลาที่เอาปังเผือกวางลงบนพื้นหลุมที่ขุดไว้
หลังจากนั้นความรู้สึกเศร้าแบบเดียวกันจากการจากลา ในทุกๆความสัมพันธ์ของชีวิตผม ก็ปรากฏขึ้นมา ผมเห็นความจริงที่เราไม่สามารถฝืนความเป็นไป ของความเปลี่ยนแปลงได้เลย หลายๆครั้งในความสัมพันธ์ที่มี
เราวาดความฝันไว้สวยงาม แต่แล้วเราก็ไม่เคยไปถึงจุดทีฝันไว้ได้เลย ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
มันคือความจริงที่เราต้องยอมรับ แม้ความทุกข์ที่เกิดขึ้นมันช่างหนักหน่วงแค่ไหน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่เคยสูญเปล่า
ครั้งหนึ่งเราได้ฝัน เราได้รัก เราได้ใช้เวลาที่ดีร่วมกัน มันเคยเกิดขึ้นจริง และผ่านพ้นไปแล้ว เช่นเดียวกับวันเวลาของผมกับปังเผือก ในความเสียใจเหล่านั้น ทุกครั้งที่เรานึกถึงมันคือความสุข นี่อาจเป็นความสวยงาม ของทุกความสัมพันธ์ “แค่ได้รัก ครั้งนึง ก็ดีแค่ไหน”
